O pergamiño Vindel é o único documento musical con cancións profanas coñecido na actualidade da literatura galego-portuguesa medieval. O manuscrito contén o texto de sete cantigas de amigo atribuídas a Martín Códax, acompañado da música de seis delas. A primeira noticia da súa descuberta viu a luz en febreiro de 1914 na revista Arte Español. Posteriormente, o seu descubridor, o libreiro madrileño Pedro Vindel deu á luz en 1915 a primeira edición facsímile do conxunto do manuscrito, cunha tiraxe infíma -á penas dez exemplares- destinados sobre todo a ofertas de venda. O manuscrito foi adquirido polo musicólogo Rafael Mitjana, que tencionaba facer un estudio da música do mesmo, pero a súa morte en 1921 impediu a realización do proxecto. O manuscrito quedou na súa biblioteca de Upsalia (Suecia) onde residía a súa viúva, ata que foi vendido polos herdeiros. Adquirido polo bibliófilo profesional Otto Haas, foi posto á venda en Londres polo seu colega Albi Rosenthal e comprado pola Pierpoint Morgan Library de Nova York onde se conserva desde 1977 coa signatura M 979.

Foi achado servindo de forro dun códice do século XIV que contén un "Cicerón, De Officiis", in-4ª , constituíndo o conxunto un volume encadernado da forma máis simple dentro das chamadas encadernacións monásticas.

Este pergamiño está escrito nun só lado e a cuatro columnas; a primeira contén 26 liñas, a segundas 24, a terciera 23 e a cuarta 17. A primeira columna contén cinco pentagramas con notas musicais, a segunda seis, a terceira outros seis, e a cuarta catro. Na escrita obsérvanse varias mans e foi feita a tinta negra, os pentagramas con tinta vermella, as iniciais de dous tamaños con tintas azuis e vermellas. A sexta canción só ten os pentagramas pero sen notación musical.