travel3

save.jpg (17545 bytes)

chagai.jpg (8603 bytes)

"ซาไก" แห่งเทือกเขาบรรทัด
ผืนป่าสุดท้ายของซาไก
เทือกเขาบรรทัดที่พาดผ่านพื้นที่จังหวัดตรัง - พัทลุง และสตูล นอกจากจะสมบูรณ์ไปด้วยแนวป่า ซึ่งเป็นแหล่งยังชีพและที่อยู่อาศัยของ
บรรดาสัตว์ป่านานาชนิด และเป็นที่พำนักอาศัยของชนพื้นเมืองเผ่าหนึ่ง ซึ่งมีวิถีชีวิตที่สงบ เร่ร่อนและรักสันติสุข เป็นเจ้าแห่งผืนป่าผู้รู้จักพื้นที่ป่าแทบทุกตารางนิ้ว
ชนเผ่านี้ดำรงชีพอยู่ในป่าลึกของเทือกเขาบรรทัด ในที่ซึ่งมีผู้คนไม่มากนัก จะได้พบเห็นและรับรู้เบื้องหลังชีวิตของคนกลุ่มนี้ นั่นคือ "ซาไก"
เงาะป่าแห่งเทือกเขาบรรทัด

เชื้อสาย เผ่าพันธุ์ แบ่งออกเป็น 4 กลุ่มภาษาใหญ่ ๆ คือ
    1. ภาษาแต็นแอ็น ในพื้นที่จังหวัดตรัง พัทลุงและสตูล
    2. ภาษาเดียเด ในพื้นที่อำเภอระแงะ จังหวัดนราธิวาส
    3. ภาษายะฮาย ในพื้นที่อำเภอแว้ง จังหวัดนราธิวาส
    4.ภาษากันซิวในพื้นที่อำเภอธารโตจังหวัดยะลา
ซาไกมีรูปร่างค่อนข้างเตี้ยผิวเนื้อดำค่อนไปทางสีน้ำตาลไหม้ผมหยิกเป็นก้นหอยติดหนังศีรษะปากกว้างน่องสั้นเรียวท้องป่องและริมฝีปากหนา

ความเป็นอยู่และการแต่งกาย
พื้นที่อาศัยส่วนใหญ่มักเป็นเนินสูง มีป่าสูงใหญ่ปกคลุมโดยทั่วไป เป็นบริเวณที่อยู่ใกล้ลำธาร มีสัตว์ป่าไล่ล่าได้อย่างชุกชุม ซาไกจะอยู่รวมกันเป็นกลุ่ม ๆ กลุ่มละประมาณ 10 - 30 คน มีการโยกย้ายถิ่นที่อยู่บ่อย ๆ เครื่องนุ่งห่มดั้งเดิมของซาไก ทำจากวัสดุธรรมชาติ เช่น กิ่งไม้ใบไม้ เปลือกไม้
การแต่งกาย
ผู้หญิง นุ่งยาวประมาณหัวเข่า หรือครึ่งน่อง ใช้ผ้าคาดอกหรือเปลือยอก ผู้ชาย นุ่งสั้นแค่หัวเข่า และปล่อยท่อนบนส่วนเด็ก ๆ ไม่นุ่งอะไรเลย

พะยูน ฝูงสุดท้ายในทะเลตรัง
    พะยูนคืออะไร
    พะยูน มีชื่อเรียกหลายชื่อ เช่น หมูน้ำ วัวทะเล หรือดูก๊อง จังหวัดภาคใต้เรียกพะยูนว่า ดุหยง
    พะยูนแบ่งออกเป็น 2 กลุ่มใหญ๋ ๆ คือ Manatee และ Dugong ในประเทศไทย พบแต่ Dugong ซึ่งอาศัยอยู่ในทะเล ชื่อวิทยาศาสตร์
คือ dugong Dugong
    จากการสำรวจของนักวิชาการ เมื่อเดือนมกราคม 2534 คณะผู้สำรวจ ยืนยันว่า พะยูนในประเทศไทย หลายพื้นที่ได้สูญพันธุ์ไปหมดแล้ว
คงเหลืออยู่เพียงแห่งเดียวคือ บริเวณเกาะลิบง อำเภอกันตัง จังหวัดตรัง เท่านั้น ซึ่งพบว่า มีเหลืออยู่ประมาณ 60 ตัว
    มูลเหตุที่พะยูนลดจำนวนลงอย่างรวดเร็ว
    - พะยูนถูกล่า
    - พะยูนเข้าไปติดอวนของชาวบ้าน
    ปัจจุบัน พะยูนได้รับการกำหนดให้เป็นสัตว์สงวนตามพระราชบัญญัติ สงวนและคุ้มครอง

การอนุรักษ์นกทะเล
ในบริเาณแหล่งน้ำนั้น หลายแห่งของพื้นที่ทะเลตรังโดยเแพาะเขตห้ามล่าพันธ์สัตว์ป่า หมู่เกาะลิบงพบว่ามีนกทะเลนาๆชนิด มาอาศัยอยู่รวมกันอยู่เป็นจำนวนมากซึ่งครั้งหนึ่งได้มีนักอนุรักษ์นกจากสถาบันที่มีชื่อเสียงของประเทศญี่ปุ่นได้เคยมาสำรวจในพื้นที่แถบนี้และได้ยืนยันว่าแถบชายหาด หมู่เกาะในจังหวัดตรังนั้น มีนกทะเลพันธ์ที่หายากของโลกปะปนอยู่ด้วย ดังนั้นจึงเป็นสิ่งจำเป็นอย่างยิ่งที่ชาวจังหวัดตรังจะต้องตระหนัดถึงคุณค่าในสิ่งที่ตนมีอยู่โดยไม่ไปทำลายแหล่งอาหารของนกทะเลและหลีกเลี่ยงการรบกวนการอาศัยอยู่ของนกทะเลนาๆชนิดเพื่อเปิดโอกาสให้นกทะเลได้มีวิถีทางโดยการดำเนินชีวิตและแพร่ขยายพันธ์ได้อย่างอิสระตามธรรมชาติและเมื่อนั้นนกทะเลจะอยู่คู่กับชายหาดเมืองตรังตลอดไป

นกกินปูหัวโต
นกชายเลนขนาดใหญ่ที่มีปากสีดำ หลังสีดำปีกขาวดำ ขนส่วนอื่นๆสีขาว ขายาวสีเทา ขณะบินจะเห็น หัวขาว หาวขาว หลังดำได้อย่างชัดเจน หาอาหารในน้ำตื้นๆ เป็นนกย้ายถิ่นเข้ามาในฤดูหนาว พบที่เกาะลิบงและหาดที่พังงาหาดูได้ค่อนข้างยากเนื่องจากจำนวนที่ย้ายถิ่นเข้ามาในแต่ละปี ลดจำนวนลงเหลือเพียงไม่กี่ตัวเท่านั้น

นกกระสาคอดำ
นกขนาดใหญ่ขณะยืนดูสูงสง่า ปากใหญ่สีดำ หัว ลำคอ และหางมีสีดำเหลือบเขียว หลังท่อนบน อก และท้องสีขาว ปีกขาวดำ ขายาวสีแดง เป็นนกที่เคยพบในภาคเหนือภาคกลาง และภาคใต้ พบได้ตามทุ่งป่าโปร่ง ป่าชายเลน และชายฝั่งทะเล กินสัตว์น้ำเป็นอาหาร ปัจจุบันยังพบได้เพียงตัวเดียวในบริเวณอุทยาแห่งชาติเจ้าไหม เป็นนกที่กำลังจะสูญพันธ์ไปจากประเทศไทย

หญ้าทะเล
หญ้าทะเล (Sea grass) เป็นพืชชั้นสูงที่เจริญเติบโตใต้น้ำ มีลักษณะคล้ายหญ้าอาศัยอยู่ตามบริเวณชายฝั่ง ความลึกไม่เกิน 8 เมตร ในเขตน้ำกร่อยถึงน้ำเค็มที่มีพื้นเป็นทรายถึงเลนละเอียดเเหล่งหญ้าทะเลถือเป็นระบบนิเวศที่มีความสำคัญต่อสิ่งเเวดล้อมชายฝั่งทะเลเป็นอย่างยิ่งเพราะเป็นผู้ผลิตในห่วงโซ่อาหาร