|
|
| ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ | ||
| Γεννήθηκε στην Αθήνα
το 1934. Μπήκε στο γράψιμο από 18 χρονών. Ξεκίνησε
παίρνοντας το δεύτερο βραβείο στον πανελλήνιο
διαγωνισμό διηγήματος που καθιέρωσε ο Μπάμπης
Κλάρας στην Βραδυνή. Συνέχισε τον ίδιο χρόνο ως
ρεπόρτερ στην Ελευθερία και λίγα χρόνια αργότερα
ως χρονογράφος στη Μεσηβρινή της Ελένης Βλάχου. Το 1964 έβγαλε το πρώτο του βιβλίο με μικρά χιουμοριστικά διηγήματα -που δεν ήταν ακριβώς χιουμοριστικά ούτε ακριβώς διηγήματα. Ήταν το Με συγχωρείτε, λάθος, το οποίο έφτασε τα |
|
|
| 150.000 αντίτυπα
στα επόμενα χρόνια. Ακολούθησαν άλλα είκοσι δύο
βιβλία, που, σύμφωνα με μια σχετικά πρόσφατη
έρευνα του περιοδικού Διαβάζω, τον περιέλαβαν
στη συντροφιά των πιο πολυδιαβασμένων Ελλήνων
συγγραφέων του καιρού μας. Ο ίδιος ωστόσο φαίνεται να προτιμούσε τα βιβλία που έγραψε από το 1980 και μετά: Ακριβή μου Σοφία, Η Εκτέλεση, Έλλη Λαμπέτη, Γειά σου Έλληνα, Γυναίκα από βελούδο και μερικά άλλα ακόμη. "Είναι ένα παράξενο είδος που δεν ξέρω πώς να το βαφτίσω κι ούτε έχει ίσως σημασία. Ζωντανεύω τις ιστορίες ανθρώπων που χάραξαν τη μοίρα μας, πατώντας με το ένα πόδι στην έρευνα και με το άλλο στη φαντασία. Είναι ένας καλός τρόπος για ν' αγαπήσεις την Ιστορία του τόπου σου", έλεγε. Δύο θεατρικά έργα του Φρέντυ Γερμανού, τα Ένα γελαστό απόγεμα και Σορπράιζ πάρτυ, τιμήθηκαν με κρατικά βραβεία, ενώ η εκπομπή του "Η πρώτη σελίδα" πήρε το πρώτο βραβείο του Ιδρύματος Μπότση την πρώτη κιόλας χρονιά που καθιερώθηκε ο θεσμός (1982). Αυτό τον καιρό ο Φρέντυ τελείωνε μια μυθιστορηματική βιογραφία του Νίκου Ζαχαριάδη "που δεν είναι ούτε βιογραφία ούτε μυθιστόρημα" αλλά δυστυχώς δεν πρόλαβε να την ολοκληρώσει. Πέθανε αθόρυβα, χτυπημένος από την επάρατη νόσο, στις 21 Μαϊου του 1999 σε ηλικία 65 ετών. |
||
| ΒΙΒΛΙΑ ΧΙΟΥΜΟΡΙΣΤΙΚΑ Με συγχωρείτε, λάθος, Γαλαξίας 1964 Το δις εξαμαρτείν, Γαλαξίας 1966 Γράψτ' το όπως το λέω, Γαλαξίς 1968 Σκέψου πριν το αγοράσεις, Γρηγόρης 1970 Ούτε αλάτι ούτε πιπέρι, Γρηγόρης 1972 Φαπ, Γρηγόρης 1975 "Τζίμυ πάρε ένα φυστίκι...", Κάκτος 1977 Εύρω-λεξικό, Κάκτος 1979 Η πρώτη σελίδα, Κάκτος 1980 Περισσότερο σεξ, σε λίγο, Κάκτος 1980 Τρελλαθήκαμε εντελλώς;, Κάκτος 1984 Ελλάς υπό το μηδέν, Κάκτος 1993 ΝΟΥΒΕΛΕΣ Ο εχθρικός πλανήτης, Κάκτος 1978 Ένα γελαστό απόγεμα, Κάκτος 1979 ΣΑΜ, Κάκτος 1980 ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑΤΑ Η Εκτέλεση, Κάκτος 1986 Ακριβή μου Σοφία, Κάκτος 1982 Γυναίκα από βελούδο, Κάκτος 1994 Τα ερωτικά της Κορσικής, Κάκτος 1990 Τερέζα, Καστανιώτης 1997 ΒΙΟΓΡΑΦΙΕΣ "Γειά σου Έλληνα...", Κάκτος 1988 Έλλη Λαμπέτη, Κάκτος 1996 ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ Υγρές νύχτες, Καστανιώτης 1998 ΤΑΞΙΔΙΑ "Φυστίκι ελήφθη. Όβερ...", Κάκτος 1978 Καλή νύχτε θείε Όσκαρ, Κάκτος 1979 (*) Τελείωνε το ιστορικό μυθιστόρημα με θέμα τη ζωή του Νίκου Ζαχαριάδη αλλά δυστυχώς δεν πρόλαβε να το τελειώσει και να το εκδόσει. "Του πήρε ο Χάρος την πένα από τα χέρια...", όπως δήλωσε ο Λευτέρης Παπαδόπουλος... |
|
| ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ... Όταν έκπληκτος άκουσα ότι πέθανε ο Φρέντυ
Γερμανός, ήταν σαν να με χτύπησαν μερικά
εκατομμύρια βολτ ρεύματος. Ήταν σαν ένα μεγάλο
σφυρί να με χτυπούσε στο κεφάλι και εγώ δεν ήξερα
γιατί. Δεν ήθελα να το πιστέψω ότι αυτός ο
θαυμάσιος άνθρωπος, που κάποτε προσδοκούσα να το
γνωρίσω -εκτός από τα βιβλία του- από κοντά δεν
υπήρχε πια. Αυτό το αδάμαστο πνεύμα που
διακατείχε η φρεσκάδα της νιότης και η σοφία της
ωριμότητας δεν θα ξαναέγραφε ούτε γραμμή στην
αγαπημένη του γραφομηχανή. Πιστεύω ότι το ίδιο θα
νιώθουν και αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι
αναγνώστες του όπου τον λάτρεψαν και τον
αγάπησαν όσο λίγους σύγχρονους συγγραφείς. |
 |
||
| Ο άνθρωπος που
συνομίλησε με τον Τζων Κένεντυ, που αστειεύτηκε
με τον Τζίμι Κάρτερ και που έγραψε την βιογραφία
του Δουκάκη όταν ήταν υποψ, Πρόεδρος των ΗΠΑ, ο
άνθρωπος που ξέθαψε τα ξεχασμένα ερωτικά
γράμματα του Γ. Παπανδρέου στην "Ακριβή του
Σοφία", ύμνησε την "Τερέζα" και ξέμπλεξε
τον μίτο της εκτέλεσης του Ίωνα Δραγούμη δεν
υπάρχει πια. Τώρα πια θα κάνει παρέα με την Έλλη
Λαμπέτη και τον ΣΑΜ, κάποιο "Γελαστό
απόγεμα", χωρίς "Υγρές νύχτες" και όχι
φυσικά σε κάποιον "Εχθρικό πλανήτη". Πάω στοίχημα, ότι αυτό το γελαστό πρόσωπο, θα μας κοιτάζει από κάπου εκεί ψηλά, γράφοντας βιβλία με τον ουρανό για χαρτί και τα αστέρια για πλήκτρα κάποιας συμπαντικής γραφομηχανής. Δεν μπορώ να φανταστώ τον Φρέντυ χωρίς να γράφει, να γράφει, να γράφει. Γεννήθηκε για να γράφει και να χαμογελά. Και δεν μπορώ να σκεφτώ ότι αυτό το σπινθιροβόλο πνεύμα θα κλειστεί στα βιβλία του, θα στοιβαστεί σε κάποια ράφια βιβλιοπωλείων και θα αναφέρετε μόνο στις λογοτεχνικές ανθολογίες. Θα ζει ανάμεσά μας για πάντα, θα τριγυρνά όλο τον ουρανό για να κάνει το ρεπορτάζ του και θα αναρωτιέτε: "Τρελαθήκαμε εντελλώς;". |
|||
