เมื่อความรวยแล่นเรือผ่าน " ไม่ได้หรอก ฉันรับเธอไม่ได้ เพราะเรือฉันเต็มไปด้วยทองและเงินแล้ว มันไม่มีที่สำหรับคุณ "
ความรักตัดสินใจถามความเห็นแก่ตัว ซึ่งผ่านมาเหมือนกันด้วยเรือลำงาม " ความเห็นแก่ตัว ช่วยฉันด้วย " " ฉันช่วยคุณไม่ได้หรอกความรัก คุณน่ะ ตัวเปียกและอาจทำให้เรือฉัน เปียกไปด้วย "
ความเศร้าได้พายเรือใกล้เข้ามา ความรักก็ได้เอ่ยขอความช่วยเหลืออีก " ความเศร้า อนุญาตให้ฉันขึ้นเรือคุณนะ " " โอ...ความรัก ฉันกำลังเศร้ามากเลย ฉันต้องการอยู่คนเดียว ขอโทษนะ "
ความสุขได้ผ่านความรักไปเหมือนกัน แต่เขาไม่ได้ยินแม้เสียงร้อง ขอความช่วยเหลือของความรัก เพราะมัวแต่กำลังสุข
ทันใดนั้นมีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา " มานี่ ความรัก ฉันจะรับคุณไปเอง
" เสียงนั้นเป็นของคนแก่คนหนึ่ง ความรักรู้สึกขอบคุณและดีใจเป็นอย่างมาก แต่ด้วยความเหนื่อยก็เลยลืมถามชื่อว่าใครคือผู้ใจดีผู้นั้น
เมื่อพวกเขามาถึงแผ่นดินที่แห้ง คนแก่ก็จากไปตามทางของเขา ความรักนึกขึ้นมาได้ว่าลืมถามชื่อชายแก่คนนั้น
ความรักจึงถามความรู้ " ใครเหรอ ที่เป็นคนช่วยฉัน "
ความรู้ตอบว่า " เวลา "
ความรักถามต่อ " แต่ ทำไมเวลาถึงช่วยฉันละ "
ความรู้...ยิ้มแล้วตอบความรักว่า
"ก็เพราะว่า มีเพียงเวลาเท่านั้น ที่เข้าใจว่า ความรักยิ่งใหญ่แค่ไหน"
ขอบคุณที่มอบความรักให้แก่กัน